Op 7 juni brachten we collega-mediacomponisten, muziekprofessionals en leiders uit de creatieve industrie samen voor BMIM Special. Omdat bij BMIM alles draait om het delen van kennis, delen we een paar van de panels waar de creatievelingen op een succesvolle dag bij LAB111 aan deelnamen als artikelen. De eerste is Meet the Music Supervisors: The Power of Music on Screen, met Jumi Akinfenwa, Laura Bell en Matt Biffa.
Soms slaat muziek niet meteen aan als het wordt uitgebracht, maar wint het plotseling terrein via trailers en videogames. De music supervisors in dit panel vertellen alles over hoe kijkers muziek consumeren op het scherm en delen hun voorspellingen over muzieksupervisie en synchronisatie.
Jumi Akinfenwa is music supervisor bij Redfive, gevestigd in Londen. Ze werkt momenteel aan tv-shows en films en werkte eerder voor shows zoals Break Point op Netflix, Make or Break op Apple, en ze werkte bij Amazon Studios. Laura Bell heeft haar eigen bedrijf, Bell Music Supervision, en ze komt uit de muziekindustrie, waar ze in veel verschillende rollen heeft gewerkt: van platenlabelmanager tot sync en publishing. Ze maakte de overstap tweeënhalf jaar geleden toen veel grote streamingbedrijven Nederland binnenkwamen.
Ze heeft gewerkt aan Modern Love Amsterdam, verschillende Netflix-films en veel uitgezonden films en series. Matt Biffa is al zo’n zevenentwintig jaar music supervisor en maakte veel slechte films (in zijn eigen woorden) toen hij begon, maar hij deed ook een aantal geweldige projecten zoals Harry Potter, Sex Education en The End of the F* ** World.
Laatstgenoemde legt uit dat de baan nog niet eens echt bestond toen hij in 1995 begon. Matt Biffa: ‘Ik had geluk, want ik kwam erin terecht toen het in Engeland nog in de kinderschoenen stond. In Amerika was het meer een ding. Aanvankelijk deed ik af en toe een reclamespotje, wat ik niet leuk vond omdat de snob in mij vond alsof ze niet om de kunst gaven; ze geven om het product dat ze willen verkopen. Destijds was het erg analoog en had je cassette en video. Ik heb geleerd muziek op een foto te zetten met een potlood en een cassette door gewoon een nummer op een rijtje te zetten, het af te spelen en te kijken of het werkte.’ Sindsdien is er veel veranderd.
Specifieke, coole kleine niches
De echte erkenning voor het beroep kwam in 2005 toen in Grey’s Anatomy ‘Chasing Cars’ van Snow Patrol te horen was als het aan Biffa ligt. Maar wat is er zo speciaal aan dit beroep en wat voor impact heeft de juiste muziek op commercials, film en tv? Laura Bell: ‘Het is een heel specifieke job. Ik belde de music supervisor van Baz Luhrmann en vroeg hen wat ik moest doen om het te kunnen doen. Ze vertelden me dat ik in elk vak van de muziekindustrie moest werken en dat ik mijn muziek echt moest kennen. Tijdens al mijn werk in de industrie ben ik veel geluiden tegengekomen. Maar waar ik het meest van hou, is door het konijnenhol gaan, muziekonderzoek doen naar de dingen die ik niet weet. Vorige week keek ik naar Egyptische funk uit de jaren 70 en maandag keek ik naar cantopop. Deze echt specifieke, echt coole kleine niches zijn allemaal zo fascinerend, en ik vind het geweldig dat als je in een verhaal zit en je de personages wilt begrijpen, je wilt begrijpen waar ze vandaan komen, dat je muziekonderzoek moet doen en begrijpen waarom je iets kiest. Het is heel cerebraal, want als je een nummer laat vallen, kan het de verhalen van twee andere personages onderbreken die aan het begin en het einde van de scène kunnen gebeuren. Het is dus niet zo dat dit nummer er alleen is omdat het goed klinkt; het is eigenlijk dat dit nummer er is omdat je net een ander nummer hebt gehoord, en het markeert het begin van wat je hierna gaat zien en horen’, legt Bell uit.
Matt Biffa geeft een voorbeeld van waarom de muziek er echt toe doet om karakters diepte te geven: ‘Ik heb dit nu met het vierde seizoen van Sex Education, waar we een vrij goed gedefinieerd idee hebben van het geluid van de show en hoe het zich verhoudt tot de personages, maar we hebben nieuwe regisseurs. Ze willen hun eigen ding naar de show brengen, maar sommige nummers die hun weg vinden, zijn niet compatibel met de personages. Soms denken regisseurs alleen aan de actie in de scène in plaats van aan het achtergrondverhaal van een personage. Als je bijvoorbeeld aan Maeve denkt, zijn er bepaalde bands waar ze niet naar zou luisteren omdat ze te macho of te cock-rock zouden zijn. Er kunnen bepaalde songteksten zijn die een beetje vrouwonvriendelijk zijn en al dat soort dingen. Dat was misschien prima voor het midden van de jaren 90, maar niet nu. Dat is niet wie ze is. Ze houdt van Sonic Youth omdat ze Kim Gordon aanbidt. Dus ze houdt van Slint, Pavement, PJ Harvey, al dat soort dingen. Een vrouw die van ingewikkelde vrouwelijke personages houdt, zou bij sommige van deze bands niet in de buurt komen. Dat soort dingen doet ertoe, dus je moet dat konijnenhol in om nieuwe dingen te ontdekken.’
Tegen de algoritmen
Jumi Akinfenwa legt uit hoe ze dat doet: ‘Ik gebruik graag platforms met hele slechte algoritmen, zoals Bandcamp en Reddit, want nogmaals, dat is een soort online konijnenhol, en je bent echt gedwongen om daar uren te zitten en dingen te zoeken. In tegenstelling tot DSP’s, voedt het je geen dingen op basis van je eerdere luisterbeurten.’
Normaal gesproken beslissen de showrunners welke nummers ze daadwerkelijk in de show gaan gebruiken. Maar music supervisors zijn niet alleen op jacht naar passende muziek; het is veel meer dan dat. Laura Bell: ‘Veel van ons werk bestaat uit het verzorgen van de administratie, zoals de goedkeuringen, de licenties, de cue sheets en de contracten. Muziek in shows wordt altijd begroot, maar vaak niet goed begroot, en dat hoort ook bij onze rol als music supervisors. We moeten vanaf het begin over dat budget praten. En ik denk dat zodra je aan een productie begint te werken, je de behoeften en kosten in vraag moet stellen. Hoe kunnen we het laten werken?’
Dus onderwijs is een groot deel van de rol van music supervisors, net zoals ze deden op BMIM Special. Blijf op de hoogte voor meer artikelen over gespecialiseerde panels.
Geschreven door: Meike Jentjens
Foto’s door: Birgit Bijl